Een meisje dat een prins wil maar een kikker krijgt.
Een meisje dat hoopt op een wolf.
Een meisje met een zus die niet meer wakker wordt.
Een meisje dat als monster geboren wordt, tot wanhoop van haar ouders. (flaptekst)
Na het enorme succes van Lampje (2017) verscheen in 2019 het prentenboek De boom met het oor en dan nu eindelijk een nieuw leesboek van Annet Schaap. Na Lampje lijkt het me spannend voor haar om weer een boek uit te brengen. De lat ligt nogal hoog. Iedereen gaat natuurlijk vergelijken. Maar daar kunnen we meteen weer mee stoppen. de Meisjes en Lampje zijn twee totaal verschillende boeken en niet te vergelijken.
Allereerst ziet het boek er heel anders uit. Het formaat is kleiner, een stofomslag, enkel rood en wit op de voorkant. En ook de omschrijving duidt op een ander boek. Het zijn sprookjes, opnieuw verteld door Annet Schaap. En eerlijk gezegd schrok ik hier wel van, want is dit wel origineel? Sprookjes zijn al zo vaak opnieuw verteld. En dan nu weer?
Maar niets is minder waar. Schaap heeft enkel de basis van de sprookjes gepakt en verder bijna compleet andere situaties genomen. Elk sprookje begint met een zin waarin ‘meisje(s)’ voorkomt. En daarna wordt elk sprookje wat donker. Er gebeuren vervelende en nare dingen. Net zoals in Lampje zijn niet alle mensen aardig en soms zelfs echt gemeen.
In elk sprookje heeft een meisje de hoofdrol. En die hoofdrollen maken ze waar. Ze kiezen hun eigen pad en daardoor overleven ze de sprookjes altijd. Dat klinkt misschien (te?) feministisch, maar zo voelt het niet. Elke keer is het logisch. Schaap lijkt geen duidelijke moraal te hebben. Her en der lees je wel wat kritiek op de maatschappij, maar dit is altijd subtiel en ligt er niet te dik bovenop.
De personages voelen als echte mensen. Niet zoals in de meeste sprookjes, waarin de prinses knap is en een mooi leven heeft. Nee, het lijken echt mensen van vlees en bloed. Net als in Lampje valt vooral de schrijfstijl van Schaap op. Zorgvuldig gekozen woorden, nergens te veel woorden. Het leest fijn en is ook uitermate geschikt als voorleesboek.
Ook voor dit boek maakt Schaap de illustraties zelf. Dit keer wel op een andere manier: met de ‘scraperboard’-techniek. Op een zwart papier wordt in plaats van getekend gekrast en hierdoor verschijnen de illustraties. Dit maakt de illustraties wel vaak donker, want in plaats van een witte achtergrond is dat vaak zwart en zijn de lijnen wit. Maar het is doeltreffend en past bij de sfeer van het boek.
Wat mij betreft maakt Annet Schaap de verwachtingen waar, maar toch kijk ik uit naar een lang verhaal zoals Lampje van haar hand.
Reactie plaatsen
Reacties