Dit is het verhaal van de bijzondere vriendschap die ontstaat tussen Blessing, tien en een half jaar oud, en Albert Frenkelvorst, zeshonderd jaar oud, tijdens de langste winter ooit in Londen.
Albert is een excentrieke sneeuwpop die vele winters in vele steden heeft meegemaakt, maar momenteel in Victoria Park woont.
Volgens de sneeuwpopwet is hij verplicht elk kind te helpen dat hulp nodig heeft. Samen moeten Blessing en Albert proberen een manier te vinden om de pestkoppen van Blessing te verslaan, Alberts lang verloren liefde Clementine terug te vinden en zelfs de eindeloze winter zien te overwinnen. (flaptekst)
De flaptekst geeft niet echt goed een beeld van dit boek. Want alles wat er staat gebeurt hoor: maar in eerste instantie gaat dit boek over Blessing die een moeilijke thuissituatie heeft en al een langere periode stiekem niet meer naar school gaat. Haar moeder is erg somber, dat komt door de winter. Dit heeft een zekere impact op het verhaal, het is heftiger dan je dus zou denken na het lezen van de flaptekst.
Maar het verhaal is prachtig gevonden. Heerlijk hoe een zware situatie voor een kind wordt verweven met deze heerlijke fantasy-personages en hun gebruiken (de sneeuwpopwet). Simon Stephenson heeft dit erg mooi uitgewerkt, hoe kan het dat de sneeuwpoppen leven en hoe kunnen ze volgend jaar terugkomen? Er zitten wat haken en ogen aan deze verzonnen sneeuwpoppen, maar dat mag de pret niet drukken. Merel Leene heeft het boek erg prettig vertaald, het leest als een trein en nergens voelt het alsof je een vertaling leest.
Stephenson heeft de nare thuissituatie in een erg fijn en sfeervol boek gegoten. Ondanks de verdrietige situatie is het geen verdrietig boek. Het is een feel-good boek. Heerlijk om even in te verdwijnen en te hopen op een goede afloop.
De illustraties en het prachtige omslag zijn van Reggie Brown. Echt fantastisch: het omslag is zo mooi, sfeervol en het kleurgebruik is perfect passend bij het boek. Zijn cartooneske illustraties in het boek zijn erg leuk en geven de zware thema’s wat lucht. Maar vooral de sneeuwpoppen komen echt tot hun recht in zijn illustraties. Het zijn allemaal echt eigen persoonlijkheden, ze tonen emoties en je gelooft oprecht dat sneeuwpoppen op deze manier kunnen bewegen. Fantastisch gedaan.
De sneeuwman en ik is een heerlijk boek om te lezen op een koude winteravond, lekker met een kaarsje aan en een kleedje over je heen. Genieten maar!
Reactie plaatsen
Reacties