Opa komt terug van een reis naar zijn geboorteland en vindt in zijn koffer een piepklein schildpadje dat daar per ongeluk in terecht is gekomen. Hij geeft het cadeau aan zijn kleinzoon die er zielsgelukkig mee is. Nu heeft hij een vriend voor het leven. Een schildpad kan wel honderd jaar worden!
Maar dan begint Schildpad te groeien en te groeien. Hij eet steeds meer sla en past niet meer door de voordeur. Wat nu? (flaptekst)
Marit Törnqvist. Ik kende haar eigenlijk alleen door haar illustraties in boeken van Astrid Lindgren en Hans & Monique Hagen en haar hulp aan vluchtelingen in (voornamelijk) Zweden. Ik ben door de boeken van Astrid Lindgren al van kinds af aan gek op Zweden en omdat Törnqvist van origine Zweeds is volgde ik haar al langer. Maar nog nooit las ik een boek dat zij geschreven had.
Schildpad en ik heeft een omslag dat meteen nieuwsgierig maakt. Een meneer met een schildpad aan een riem. Het is precies wat de titel omschrijft: Schildpad en ik. Maar verder is het boek in niets wat je verwacht. Het verhaal gaat over veel meer dan een huisdier. De flaptekst vertelt over een jongen die een schildpad krijgt van zijn opa. Deze jongen is nu zelf opa en vertelt zijn verhaal aan zijn kleinzoon. In dit verhaal komt naar voren dat schildpad niet zomaar een huisdier is, hij maakt echt deel uit van opa’s leven. En Schildpad heeft gezorgd voor een paar héél belangrijke momenten. Zo had opa zonder schildpad zijn vrouw, oma dus, nooit leren kennen.
Waar het verhaal wel begint met het huisdier en hoe leuk alles is, draait dit al snel om. Schildpad wordt een aanhangsel. Want wie gaat er nou uit met een Schildpad? Het ergste moment is op het schoolplein. De klasgenootjes maken met stoepkrijt een vak op de tegels en in dit vak mogen opa en schildpad zitten. Verder mogen ze niets. Marit Törnqvist vertelde in de grote vriendelijke podcast dat dit haar vroeger is overkomen. Toen ze als kind in Nederland kwam wonen, vonden de Nederlandse kinderen haar maar raar en moest zij van hen maar in een vak op het schoolplein.
Opa besluit om Schildpad terug te brengen naar zijn eigen land. Maar als hij dit heeft gedaan, mist hij Schildpad. Als hij teruggaat om hem op te halen, ontmoet hij zijn toekomstige vrouw.
Törnqvist schrijft een gelaagd verhaal. Kinderen zullen niet alle diepe lagen oppikken, maar de voorlezers wel. Het gaat over anders zijn, gepest worden, emigranten, niet worden geaccepteerd en over léven. Aan het eind van het boek moest ik zelfs een traantje laten. Dit komt mede door de opbouw van het verhaal, maar ook door de prachtige illustraties. Ze nemen je echt mee door het verhaal, de verschillende landen en alle emoties. Je bent deel van dit verhaal.
Törnqvist heeft een prachtig prentenboek afgeleverd dat in mijn ogen prijzen verdient.
Reactie plaatsen
Reacties