Silver en haar ouders reizen af naar Costa Rica, waar ze bij een schildpaddenopvangcentrum gaan wonen voor haar vaders werk. Het is precies het avontuur dat het gezin nodig heeft, Silvers ouders voelen zich al een tijd niet gelukkig.
Onder de tropische zon maakt Silver iets zeldzaams mee: ze ziet een lederschildpad die op het strand nestelt. Als de eieren worden gestolen, nemen de gebeurtenissen een duistere wending. Kunnen Silver en haar nieuwe vrienden de eieren terugvinden voordat het te laat is? Ze zullen de dichte jungle in moeten… (flaptekst)
Sinds het eerste boek van Hannah Gold, De laatste beer, ben ik fan. Het zijn prachtige boeken over de band tussen een wild dier en een kind. Maar het gaat eigenlijk vooral om de interne problemen van een kind én een gezin. De boeken zijn soms wat ver gezocht en ongeloofwaardig (een kind met een wilde ijsbeer? Of een kind dat kan communiceren met walvissen?) maar dat maakt het juist heerlijk om te lezen. De boeken voelen als een droom en je zou zelf willen dat je dit kunt. Maar ga het maar niet proberen, veel te gevaarlijk.
Ook dit boek heeft weer dezelfde basis. Bij Silver thuis gaat het niet zo lekker. Haar ouders proberen al jaren nog een tweede kind te krijgen, maar dit lukt niet. Haar vader krijgt een uitnodiging om te komen werken bij een schildpaddenopvang in Costa Rica en daar gaan ze met het hele gezin naartoe. Silver krijgt een band met de schildpadden en vooral met een jongetje die daar ook woont.
Dus wat dat betreft is het dit keer wel iets anders, in de vorige boeken kreeg de hoofdpersoon echt een bijzondere connectie met één dier. In dit boek gaat het meer om de vriendschap met de jongen en de liefde voor schildpadden. Dat is een fijne afwisseling, ook iets realistischer. Hannah Gold omschrijft de omgeving, de plek, de dieren én de mensen zo treffend dat het voelt alsof je erbij bent of het rechtstreeks hoort vanuit Silver. Fantastisch gedaan weer.
En ja, ook in dit boek trapt Hannah Gold er wel weer in: het is ongeloofwaardig en in haar nawoord beschrijft ze ook de creatieve vrijheden die ze heeft gedaan om dit verhaal te schrijven. Dus neem het verhaal met een korreltje zout: zie het lekker als een fantasie-verhaal. Dan ga je hier sowieso van genieten. Het is ook weer prachtig vertaald door Sandra Hessels.
Ook de illustraties zijn weer pareltjes: Levi Pinfold maakt prachtige tekeningen: jammer dat ze niet in kleur zijn. Dan kwamen ze net als het omslag nog beter tot hun recht.
Reactie plaatsen
Reacties