Obi moet met de trein naar zijn moeder, omdat zij hem niet kan ophalen en zijn vader hem niet kan brengen. En hij moet ook nog die stomme, oude rugzak om, omdat hij zijn eigen is kwijtgeraakt.
Alsof dat niet erg genoeg is, geeft hij te veel geld uit, waardoor hij te weinig heeft voor de trein. Dus besluit Obi naar het volgende station te lopen. Maar dan hoort hij iets in zijn rugzak… (flaptekst)
Een vervelende eigenschap van mij is dat ik boeken die bij voorbaat al door iedereen op handen worden gedragen liever niet wil lezen. Of in ieder geval vind ik het lastig om dan een eerlijke mening te geven. Dat probleem had ik ook weer bij Een rugzak vol, het nieuwe boek van Pieter Koolwijk. We kennen Koolwijk allemaal van zijn Gouden Griffel-winnende boek Gozert. Hij staat bekend om zijn boeken vol fantasie en hoofdpersonen die net even anders zijn. Ook in dit nieuwe boek lijkt dit het geval. En dan is voor mijn gevoel het boek meteen goed volgens sommige mensen. Nou is dat in dit geval ook zeker terecht hoor.
Pieter Koolwijk heeft weer een fantasierijk idee uitgewerkt tot een boek. Obi krijgt een rugzak mee waarin bijzondere dingen verschijnen: een vlam, een worm, een druppel en nog veel meer. Hij heeft geen idee wat die dingen daar doen maar ze horen bij de rugzak en bij hem. Waar ik als lezer eerst dacht dat hij deze dingen als enige kon zien blijkt dat niet te kloppen wanneer hij wordt overvallen door een opa en oma. De opa steekt zijn hand in de rugtas en wordt gebeten door iets wat erin zit.
En ook wanneer Obi even later bij Babs en Saar in de auto zit kunnen zij die dingen horen praten, zien en ruiken.
Ik wil niet teveel verklappen over de inhoud van deze rugzak maar wat heeft Koolwijk dit mooi bedacht. Het is een fijne verbeelding van de gevoelens en emoties van de eigenaar van de rugzak en dat maakt veel duidelijk. Ook bijvoorbeeld dat je dus niet zomaar een gevoel weg kan gooien. Dan gaat het mis.
Maar wat ik misschien wel het mooiste uit dit boek vind zijn de personages Babs en Saar. Moeder en dochter zijn samen op vakantie met een blauw busje en nemen Obi mee wanneer ze hem tegenkomen. Babs houdt van schilderen, maar Saar vindt het heel vervelend dat ze steeds wil stoppen om dingen te schilderen. Maar wat een warme personages zijn dit allebei. Ik wil zelf ook met die twee op reis en stoppen om te schilderen of gewoon te genieten van de plekken. Prachtig om te lezen hoe Obi de twee helpt om een betere band te krijgen.
En dan is er ook nog eens de scheiding van Obi’s ouders. Nog steeds maken ze veel ruzie en daar is Obi helemaal klaar mee. Het is een mooi einde van dit boek wanneer hij dit nog lijkt op te lossen ook.
Zoals in alle boeken van Pieter Koolwijk zijn de illustraties van Linde Faas. Dat kan niet meer anders, die twee horen bij elkaar. Ook in dit boek is dit dus het geval. En weer verrast Linde Faas mij. Een sfeervol omslag en echt prachtige illustraties. Kleurrijk, mooie composities en de visuele presentatie van de rugzak en inhoud is geweldig. Ook zijn de laatste pagina’s met extra illustraties een prachtige toevoeging. Het enige wat ik mis is een illustratie van het schilderij dat Babs voor Obi heeft gemaakt, dat had ik graag nog gezien.
Maar wat een fantastisch boek hebben Koolwijk en Faas weer afgeleverd. Ga dit lezen!
Reactie plaatsen
Reacties