Aurore woont al heel lang in het grote huis aan de rand van het dorp. Als Gracie in hetzelfde huis komt wonen, zet ze het bestaan van Aurore volledig op zijn kop. Aurore merkt al snel dat de wereld van Gracie anders is dan die van haar.
Tussen de twee eenzame meisjes ontstaat een vriendschap die niet alleen de grens tussen leven en dood overstijgt, maar ook een tijdsverschil van anderhalve eeuw.
Tijdens een bezoek aan het museum in het dorp ontdekken ze een bijzonder schilderij van het papieren theater van Aurore. Maar waarom is dat schilderij zo belangrijk? En komen ze er hierdoor achter wat Aurore in deze wereld houdt? (flaptekst)
Heel eerlijk, dit boek ben ik alleen maar gaan lezen door het omslag van Sophie Pluim. Maar wat ben ik blij dat ik het heb gelezen. Van te voren wist ik niet zo goed wat te verwachten van dit verhaal. Want ging het nou over twee vriendinnen die in hetzelfde huis wonen? Maar in de flaptekst werd ook genoemd dat deze vriendschap de grens tussen leven en dood overstijgt. Het klinkt al bijzonder en intrigerend.
Nou intrigerend is dit boek zeker. Joke Reijnders heeft een bijzonder boek geschreven over een meisje dat overlijdt en zichzelf (als geest) verschuilt op de zolder van haar huis. Voor anderhalve eeuw. In die tijd is ze nooit naar beneden geweest, het enige beetje contact met de buitenwereld was het raam. Ze kon naar buiten kijken. Om de dagen door te komen heeft ze schema’s gemaakt met dingen die ze te doen had. Daardoor was het minder saai en gingen de dagen sneller. Maar op een dag komt er een ander meisje op zolder. En dit meisje kan Aurore zien en horen. Gracie, het meisje, zorgt ervoor dat Aurore toch nieuwsgierig wordt naar de buitenwereld. Wanneer ze uiteindelijk samen buitenkomen ontdekken ze een nieuw museum met kunst van een goede kennis van Aurore. In dat museum hangen allemaal schilderijen van haar familie en een klein schilderij dat De verrassing voor Aurore heet. Het is een schilderij van haar papieren theater. Vlak voor ze doodging had haar oom wel gezegd dat hij een verrassing had, maar ze is er nooit achter gekomen wat. Samen met Gracie gaat ze op onderzoek uit.
Reijnders heeft het boek erg mooi geschreven waardoor je echt meeleeft met de meiden. Je bent benieuwd wat er nou eigenlijk is gebeurd met Aurore, maar je bent ook benieuwd naar wat er allemaal is veranderd voor haar. Reijnders geeft uiteindelijk antwoord op alle vragen. Alles komt samen en zorgt er zelfs voor dat ik als lezer geëmotioneerd werd van het verhaal. Het is ook niet niets om dingen over je familie te horen die dus allemaal allang niet meer leven. Aurore komt uiteindelijk achter de verrassing en ze merkt dat er iets verandert. Maar kan ze al wel afscheid nemen van Gracie? Gracie is ook altijd eenzaam geweest en Aurore was haar enige vriendin. Het einde is prachtig en schept een mooi beeld van hoe doodgaan mogelijk zou kunnen zijn.
De illustraties van Sophie Pluim zijn, ondanks de beperkte hoeveelheid, prachtige en stralen de juiste sfeer uit. Het is mooi om te zien hoe de wereld waar je over leest tot leven komt. Het is een mooie toevoeging aan een prachtig boek.
Reactie plaatsen
Reacties