Het is 2032 en er is weer eens een hittegolf in Groot-Brittannië. De regering heeft een avondklok ingesteld en winkels moeten hun deuren sluiten. Polly verveelt zich en zoekt naar nieuwe manieren om af te koelen. Tijd om haar angst voor diep water onder ogen te zien. Dat blijkt een must wanneer zij en haar broer voor de rest van de zomer naar hun tante worden gestuurd die aan de rand van een groot meer woont.
Maar het meer begint op te drogen en als het waterpeil daalt, komt er een verloren dorp tevoorschijn. Als Polly op een nacht naar beneden duikt, kan ze plotseling ademen en hoort ze kerkklokken luiden en vogels fluiten. (flaptekst)
Nog nooit las ik een boek van Emma Carroll. En dat vind ik raar want eigenlijk spraken al haar boeken die zijn vertaald in Nederland mij wel aan. Toch kwam het er nooit van. Tot nu. De onderwaterpoort is het eerste boek van Carroll dat ik heb gelezen.
Het beviel goed, laat ik dat meteen zeggen. De laatste tijd komen er veel boeken uit over de toekomst. Denk aan het nieuwe boek van Marco Kunst of van Sjoerd Kuyper. Ik ben wel getriggerd door deze verhalen: zelfs al lijken ze volledig onmogelijk of ongeloofwaardig. Maar De onderwaterpoort begint eigenlijk erg realistisch. Door de opwarming van de aarde is het zo warm in de zomer dat mensen binnen moeten blijven op het heetst van de dag én verdwijnen er meren. Ook het meer vlakbij de tante van Polly. En dit meer is door mensen zelf gemaakt in een vallei waar een dorp stond. Dit dorp is ontruimd en onder water gezet. Nu verschijnt het dorp weer. Tot dusver het realistische verhaal. Want ineens slaat het boek om en ga je als lezer met Polly terug in de tijd. Naar 1952, toen het dorp nog bestond. Polly is ineens een ander meisje, Nellie en leeft daar een leven. Elke nacht duikt ze het meer in en gaat terug in de tijd.
Na de eerste paar hoofdstukken en het tijdreizen twijfelde ik nog over dit boek. Gaat dit wel werken? Elke keer die tijdssprongen, de wisselingen van naam en de twee avonturen die doorlopen. Maar na nog een paar hoofdstukken werd duidelijk dat dit zeker werkt. Emma Carroll heeft een erg prettige schrijfstijl en neemt je mee op avontuur. Je gelooft alles wat er gebeurt. De verhaallijn in de toekomst is niet heel spannend, maar wel erg interessant en de ontwikkeling die de hoofdpersoon doormaakt is mooi. Het verhaal in 1952 is veel interessanter. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik graag historische boeken lees, dus dat maakt dit boek voor mij direct een stuk interessanter. Maar de combinatie in dit boek (het verleden, het heden wat dus voor ons als lezer de toekomst is) maakt het extra bijzonder.
Het verhaal kent veel thema’s: pesten, anders zijn, familie, opgroeien. En natuurlijk de klimaatverandering. Al deze thema’s worden op een subtiele manier in het boek verwerkt, zonder dat het te zwaar of te belerend wordt. Ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Ook het omslag is nog het vermelden waard. De illustratie is prachtig, sfeervol en nodigt uit tot lezen. Het is een mooie uitgave van een prachtig boek dat ik zeker zou aanraden aan kinderen vanaf 10 jaar.
Reactie plaatsen
Reacties