Een bloedhete zomer. Elena moet een hele maand logeren bij het nieuwe gezin van haar tante, want niemand anders wil haar hebben. Vlak voordat ze aankomt, gooit ze haar telefoon weg en knipt ze haar lange haar af.
Op de boerderij leert ze Atlas kennen. Hij heeft de ramen van zijn slaapkamer dichtgetimmerd, elke nacht verdwijnt hij uren in het donker en zijn zusje zegt dat hij de school in brand heeft gestoken.
De laatste keer dat Elena iemand probeerde te helpen, ging het compleet mis. Maar hoe kan ze een maand tussen zoveel geheimen wonen zonder iets te doen? (flaptekst)
Iedereen is altijd erg enthousiast over de boeken van Anna Woltz. Nu komt het vreemde, ik las tot vorig jaar geen enkel boek van haar. Maar De tunnel sprak mij direct aan. En wat beviel dat goed! Dus toen er weer een nieuw boek werd aangekondigd was ik meteen geïnteresseerd. De spin en de sleutel lijkt direct een heel ander boek dan De tunnel en dat klopt. Waar De tunnel een historisch verhaal is, speelt dit boek zich in het heden af. Ook de onderwerpen zijn echt van nu: sociale media en influencers.
Het is bizar hoe filmisch Anna Woltz schrijft. Je ziet alles helemaal voor je, je hoort de personages bijna in je hoofd praten en denken. In dit boek schrijft ze vanuit twee personages: Atlas en Elena. Dat maakt het verhaal meteen een stuk interessanter. Juist door alles van twee kanten mee te maken begrijp je meer van het verhaal. Ook de twee verschillende standpunten zijn interessant. Het verhaal gaat om de onderlinge verhoudingen tussen de personages en die zijn intens. Het persoonlijke verdriet van Atlas, we weten niet direct waarom, is vanaf het begin voelbaar. De gevoelens van Elena zijn heel anders: zij voelt zich onbegrepen en gedumpt op het platteland.
Woltz schrijft zo prettig dat het boek leest als een trein. Dit komt door haar schrijfstijl, maar ook zeker door het verhaal. Je wilt antwoord op de vragen: in het begin weet je dat de moeder van Atlas dood is en dat Elena zich schuil moet gaan houden op het platteland. Maar hoe die moeder is overleden en wat Elena heeft gedaan is bij ons nog onbekend. Pas wanneer de hoofdpersonages dit van elkaar te weten komen horen wij het ook. En dat is best een bom die wordt gedropt.
Het is prachtig hoe de personages elkaar weten te vinden en hoe mensen naar elkaar toe groeien. Je bent als lezer ook om de personages gaan geven en voelt met ze mee. Daardoor is het bijna jammer wanneer je afscheid moet nemen aan het eind van het boek. Ik ga alle boeken van Anna Woltz lezen, want het vraagt om meer.
Reactie plaatsen
Reacties