Mila heeft een Briljant Plan. Ze gaat beste vriendinnen worden met Eline. Dan kan Mila al het andere vergeten: haar moeder die lange dagen werkt in het strandhotel, haar vader die is vertrokken, haar voetballessen waar geen geld meer voor is. Samen met Eline maakt ze nieuwe Briljante Plannen, zoals stiekem kamperen in de Verboden Duinen.
Maar als loopt anders dan ze dachten… (flaptekst)
De verboden duinen is het debuut van Marjolein Visser. Het sprak mij meteen aan, mede door het omslag van Sophie Pluim. Maar ook zeker door de synopsis en de setting. Toch ben ik de eerste keer lezen na een hoofdstuk gestopt. Waarom? Ik weet het niet meer. Want toen ik voor de tweede keer begon greep het boek mij meteen en moest het ook meteen uitgelezen worden. Tijdens een treinrit naar Utrecht heb ik dit dan ook gedaan. Na het lezen kwam er direct een gedachte in me op: op het omslag staat een quote van Jacques Vriens, maar dit boek had volgens mij ook net zo goed van Vriens kunnen zijn. De thematiek, de stijl en de personages: alles lijkt uit een boek van hem weggelopen te zijn.
Maar het is zeker geen ordinair afkijkwerk geweest. Marjolein Visser schreef een heerlijk boek over een meisje dat in de knel zit met haar thuissituatie en eigen ontwikkeling. De manier van vertellen is prettig, het afwisselend lezen in het dagboek en daarna weer vanuit de Ik-persoon is fijn. Zo krijg je een goed beeld van de hoofdpersoon, haar denkwijze en haar gevoelens.
De manier waarop Visser meerdere onderwerpen aanstipt zonder dat het te veel wordt werkt goed. De moeder van Mila werkt in het hotel waar ze naast wonen, haar vader woont sinds een poosje niet meer thuis. Dat betekent dat Mila’s moeder veel moet werken en zelfs stiekem eten meeneemt uit het hotel. Uiteindelijk resulteert dit in een moeder met een burn-out, ontslag, jeugdzorg en noem maar op. Dan speelt er ook nog eens dat Mila een nieuwe vriendin heeft gemaakt die juist in het hotel woont en erg rijk en verwend is. De tegenstelling tussen de twee meiden is groot. Dit is misschien wel wat aangedikt, maar nergens storend.
Visser schrijft een boek over zware, verdrietige onderwerpen maar het boek wordt niet te zwaar. Er zitten genoeg gelukzalige momenten in die ervoor zorgen dat dit boek een fijne leeservaring biedt. Visser heeft een mooi debuut schrijven dat vraagt om meer.
Reactie plaatsen
Reacties