Kobold en zijn curieuze reisgezelschap hebben inmiddels twee van de zeven poorten overwonnen. Met nog vijf sleutels te vinden en vijf wachters te verslaan wordt het pad van de Roverkoning alleen maar gevaarlijker. Kan Moira ontsnappen aan de Poort van Wat Was? Hoelang houdt Ellie nog verborgen dat ze de rest heeft bedrogen? En zijn ze wel écht als enigen op zoek naar de schat van de Roverkoning?
Lees hoe het afloopt met Kobold, Ellie, Pjotr, Moira, Abdul, de Spinster en de vos in dit zinderende tweede deel van De Zeven Sleutels! (flaptekst)
Na het lezen van het eerste deel in het tweeluik De Zeven Sleutels van Tom Rijpert kon ik bijna niet wachten op het afsluitende deel. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten en verscheen net na de Kinderboekenweek Voorbij de val. Ergens is het al jammer om te beginnen in het boek, want je weet gewoon dat je op het einde afscheid moet nemen van de karakters. Vanaf de aankondiging van Het pad van de Roverkoning was duidelijk dat er twee delen kwamen. Niet meer. Aan de andere kant is dat ook een fijn idee, je weet dat het verhaal dan gewoon (als het goed is) klaar is. Bij sommige series gaat het maar door en door en gaat dit ten koste van de kwaliteit. Nu begreep ik ook nog eens dat Tom Rijpert het verhaal in eerste instantie als één boek had geschreven. Dus dat boek is in tweeën gesplitst.
Dat is zeker te merken. Je moet wel deel één echt hebben gelezen om dit tweede deel te kunnen volgen. ‘Voorbij de Val’ begint ook niet bij hoofdstuk 1 maar bij hoofdstuk 22.
Toen ik begon met lezen was ik nog wel benieuwd of het boek mij net zo zou pakken als het eerste deel. Want zou het geen herhaling van zetten worden? Weer allemaal poorten en nog steeds dezelfde personages? Nee. Totaal niet. Iedereen wordt verder uitgediept en er zit zelfs nog een plottwist in het verhaal die je niet aan ziet komen. Tom Rijpert schrijft op een prettige manier die vraagt om meer.
Je valt meteen weer in het avontuur en kunt bijna niet stoppen met lezen, het boek leest als een trein. Tom Rijpert heeft duidelijk goed nagedacht over het verhaal, de personages en de wereld waar het zich in afspeelt. Alles klopt. Dat maakt dit tweeluik zo steengoed. Elk personage, elk lijntje dat is uitgezet: alles komt bij elkaar terecht op het einde. Alles klopt.
Het einde van het boek is prachtig. Het klopt helemaal bij de rest van de boeken. Niet alle vragen zijn helemaal beantwoord, maar het zijn geen erge dingen die je als lezer nooit meer te weten gaat komen. Je bent van alle personages gaan houden en afscheid nemen is moeilijk. Toch kijk ik met een erg goed gevoel terug op dit tweeluik. Het is bijna niet te begrijpen dat dit is geschreven door een debutant. Volgens mij is dit de droom van elke debutant, zo’n boek schrijven en daar zulke goede reacties op krijgen. Ik begrijp de keus van de uitgeverij om er twee boeken van te maken, maar voor mij had het best een mooi dik boek kunnen zijn. Het is toch een beetje vreemd hoe het verhaal doormidden is gehakt en opgedeeld in twee boeken. Gelukkig zijn beide boeken nu verschenen en hoef je in ieder geval niet meer te wachten op een vervolg.
Ik hoop nog erg veel van Tom Rijpert te horen en dat zijn volgende boeken net zo goed zijn als De Zeven Sleutels.
Reactie plaatsen
Reacties