Als Daan en Floor een bezoekje aan landgoed Beukensteyn willen brengen, heeft baron Freek van Grinckel eigenlijk geen tijd voor hen. Hij probeert wanhopig aan geld te komen, zodat hij zijn vervallen kasteel kan restaureren. Als dat niet lukt, is er nog maar één oplossing: baron Freek zal het kasteel dat al eeuwen van zijn familie is moeten verkopen.
De twee kinderen ontdekken al snel dat er iets geks aan de hand is met het oude kasteel. In de schittering van het licht zien ze ineens de oude toren van vroeger opdoemen. Daarin lijken de voorouders van baron Freek nog altijd springlevend rond te lopen, alsof ze zó uit de schilderijen in de hal zijn gestapt. Lukt het Daan en Floor om samen met hen een plan te verzinnen waarmee ze Beukensteyn kunnen redden? (flaptekst)
Toen ik hoorde dat er een oud manuscript van de in 2011 overleden Hanna Kraan werd afgewerkt tot een boek had ik een dubbel gevoel. De boeken over de eekhoorn Krik en zijn vrienden en de serie over de Boze Heks vond ik als kind fantastisch. En nog steeds! Maar waarom is dit manuscript nooit afgemaakt door Kraan zelf? Vond ze het niet goed genoeg? Of simpelweg gewoon geen tijd? Dat zijn allemaal opties. Dus toen ik het boek ging lezen, vond ik het best spannend. Is het een geslaagd boek geworden?
Dat denk ik zeker. Maar met de twee eerder genoemde series is het niet te vergelijken. Die zijn van bijzonder hoog niveau en tijdloos. Dit boek is van een ander niveau.
Het verhaal zelf start met een redelijk standaard gegeven. Een oud landhuis moet waarschijnlijk worden verkocht, maar dat gaan de hoofdpersonen proberen te voorkomen. De ‘slechteriken’ zijn niet heel slecht en hebben maar een kleine rol in het verhaal.
De invulling van het verhaal is daarentegen wel verfrissend en tegelijk onrealistisch. Er bestaat niet iets als praten met oude (allang overleden) bewoners. Of hulp krijgen van deze bewoners in de strijd om het huis. Maar de boodschap die het boek afgeeft, dat de historie van een gebouw ook belangrijk is en dat dit in stand moet worden gehouden, is duidelijk.
Het is een echt voorleesboek geworden. Het leest lekker vlot, de dialogen lopen prettig en je wilt het boek graag uitlezen. Henrike van Engelenburg heeft wat dat betreft de stijl van Kraan goed weten te vangen.
De illustraties van Geert Gratama stonden mij eerst tegen. Ik ben nooit een fan geweest van zijn werk en vond het jammer dat hij dit boek ging illustreren. Maar tijdens het lezen veranderde mijn mening. De illustraties zijn wat slordig, maar geven een goed beeld van het gebouw, de bewoners en het verhaal. Een goede aanvulling. Ook leuk hoe er schilderijen zijn verwerkt in de illustraties.
Het is fijn dat de uitgeverij het boek in een mooi formaat en volledig in kleur heeft uitgegeven. De QR-codes in het boek leiden naar aanvullend materiaal. Dit zorgt net voor dat beetje extra dat een boek van Hanna Kraan zeker verdient.
Reactie plaatsen
Reacties