Een vrieskoud avontuur
waarvan je gaat gloeien.
Over sneeuw die blijft liggen,
een hond die wegloopt,
en het belang van een naam. (flaptekst)
Wanneer je naar het omslag van dit boek kijkt, ben je meteen verkocht. Dat kan niet anders. De illustratie van Sebastiaan Van Doninck is sfeervol, doeltreffend en emotioneel. Het kleurgebruik is simpel, niet te fel en geheel passend bij het verhaal.
Dat geldt voor alle illustraties in dit boek. De illustraties zijn prachtig en máken het boek. De manier waarop Van Doninck de hoofdpersoon illustreert, met een simpel gezicht, is bijzonder. Want ook met weinig lijnen en details pik je duidelijk op hoe Morris zich voelt. De landschappen zijn prachtig, zelfs sprookjesachtig, en ook hier zijn de techniek en het kleurgebruik van hoog niveau. Ik betrapte mezelf erop dat ik de tekst niet meer las, maar eerst alle illustraties ging bekijken. Pas daarna ben ik gaan lezen en toen ontdekte ik dat ook de tekst zeer de moeite waard is.
Het verhaal is redelijk simpel, maar de uitwerking is dat niet. Op de achterkant van het boek staat een quote uit het juryrapport van de Astrid Lindgren Memorial Award, die Bart Moeyaert in 2019 heeft gewonnen:
‘Het werk van Bart Moeyaert laat zien dat boeken voor kinderen en jonge mensen hun eigen plek hebben in de wereldliteratuur.’
En die quote begrijp ik wel. De manier waarop Moeyaert schrijft, is zeker niet standaard te noemen. Af en toe lijkt het zelfs wat moeilijk, hij gebruikt veel woorden voor een korte situatie. Maar toch blijf je geboeid en wil je verder lezen. Pas als het verhaal is afgelopen, merk je dat hij bepaalde dingen helemaal niet heeft benoemd die wel de rode lijn van het boek zijn. En dat is een bijzonder knappe manier van schrijven.
Een bijzonder boek, ik vind het een pareltje en ga dit boek zeker nog vaak lezen.
Reactie plaatsen
Reacties