Lolo, die 11 jaar is, vindt dat schrijven iets voor meisjes is (heel duf), zoals voor zijn halfzus Amélie, die haar dagboek onder haar kussen verstopt. Looooser! Maar als Lolo niet met zijn vrienden kan spelen omdat hij weer ’s kamerarrest heeft, heeft hij niets anders te doen dan in zijn aantekenboekje, GEEN DAGBOEK dus, over zijn onrechtvaardige leven te schrijven.
Gedurende het schooljaar zit Lolo nogal eens met straf op z’n kamer, waardoor hij zijn ruzies, zijn gemene streken, zijn prestaties en zelfs de dingen die hij eigenlijk niet durft te vertellen… op papier kan zetten. (flaptekst)
Op de achterkant van dit boek staat dat de auteur dit boek schreef met de bedoeling om HET boek te schrijven waardoor haar zoon eindelijk zin zou krijgen om te gaan lezen. Volgens een mededeling op de flaptekst is dit gelukt. Het valt op dat er veel mensen boeken schrijven om kinderen maar aan het lezen te krijgen. En sommigen slaan daarin door. Wanneer je dit boek doorbladert, lijkt het bijna op een Geronimo Stilton. Sommige woorden zijn groot en andere zelfs groot én oranje. De boeken van Geronimo Stilton zijn leuk, maar wel erg simpel en voor een iets jongere doelgroep. Of in dit geval de vergelijking met die boeken een compliment is? Dat betwijfel ik.
Allereerst is het gegeven van dit boek leuk. Een jongen van 11, die niet in een dagboek schrijft maar in een aantekenboekje. Wat dus gewoon een dagboek is, maar dat is te meisjesachtig. Hij vertelt over alles wat hij meemaakt als 11-jarige. Maar hier blijft het in feite bij.
Het verhaal is niet super spannend, interessant of diepgaand. Is dat nodig? Dat hangt denk ik van de doelgroep af. Als je de achterflap moet geloven, is de doelgroep kinderen van 10+ die niet graag lezen.
Dan is dit vast een geschikt boek. Het leest makkelijk en door de speelse vormgeving is het boek ook interessant. Het enige wat misschien niet goed is voor de doelgroep is de taal. Er wordt geprobeerd om echt te spreken in de taal die kinderen van 11 en ouder nu gebruiken. Of gebruikten toen het boek werd geschreven. En daar zit het lastige punt. Want wat toen ‘spreektaal’ was, is nu alweer wat achterhaald. Tegelijkertijd worden er ook woorden gebruikt die een kind echt niet zelf zou gebruiken (gemene streken?).
Voor een kind van 10+ is het een herkenbaar boek. Voor de wat oudere lezer is dit misschien geen geschikt boek.
Reactie plaatsen
Reacties