Luna hoort stemmen die haar lastigvallen. Stemmen die niemand anders kan horen. Daarom zit ze in Huize Hoopvol. Toch is haar leven sinds kort iets beter: ieder weekend mag ze bij Ties logeren. Zijn ouders denken niet dat ze gek is. Bovendien is Gozert daar: de onzichtbare vriend van Ties.
Maar er komt een einde aan die fijne periode als Luna’s moeder haar meeneemt naar het verlaten vakantiepark van haar vader. Daar is helemaal niets te beleven.
Hoewel… Gozert is meegekomen. En het vakantiepark blijkt toch niet zo verlaten… (flaptekst)
Het vervolg op Gozert (2020) wat ik een 10 (!) gaf. En dat betekent dan wel dat de lat hoog ligt voor een nieuw boek. Het is de vraag of het niveau van het ontzettend geslaagde deel één (het won zelfs een Zilveren Griffel) weer wordt gehaald. Ik heb even gewacht met het aanschaffen van het boek, want Pieter Koolwijk kwam in de lokale kinderboekhandel om te signeren. En wat was ik jaloers toen ik op de sociale media iedereen al zag lezen in Luna. Maar het was het wachten in ieder geval waard. Het was erg leuk om Pieter Koolwijk te ontmoeten, even te praten en wat leuke dingen te horen over het boek. En zelfs over de boeken die nog volgen!
Alle voorproefjes van Luna leken in ieder geval goed. De illustraties van Linde Faas zijn pakkend en ze heeft duidelijk gekozen voor een andere sfeer dan in Gozert. In dat boek waren het allemaal illustraties met veel kleuren. Maar bij Luna is het duidelijk herfst. Bijna alle platen zijn in bruin-oranje tinten en daardoor wat donkerder. Maar dit geeft wel een eigen sfeer weer en dat past perfect bij het boek.
Gozert is het eerste boek dat ik heb gelezen van Pieter Koolwijk. En ik was meteen verkocht. Koolwijk schrijft boeken met interessante thema’s en hij schuwt problemen niet. Zijn boeken bevatten fantasie en zijn schrijfstijl is prettig. Het leest vlot, hij schrijft met humor en zijn boeken zijn vaak ontroerend.
Dit nieuwe boek heeft ook al deze aspecten. En toch bevalt het mij beter dan in Gozert. De hele sfeer van Luna is wat donkerder en toch wat serieuzer dan in Gozert. Daar houd ik wel van.
En waar ik bang was dat het verhaal vergelijkbaar zou worden met het eerste deel, is dat totaal niet zo. Het is een slimme zet geweest om Ties deels buitenspel te zetten en de focus op Luna te leggen.
Ook erg leuk is dat de Mexicaanse feestdag, De Dag van de Doden, voorkomt in het boek. Zo leer je ook nog eens wat nieuws.
Koolwijk beschrijft de band tussen Luna en haar familie op een bijna tedere manier. Hoe ze met haar zussen omgaat, maar ook hoe moeilijk iedereen het vindt dat Luna stemmen hoort. Juist door ook deze dingen zo te beschrijven wordt het boek indrukwekkender. Misschien kan het mensen helpen die in een soortgelijke situatie zitten.
Na het lezen van Luna weet ik het zeker: ik ben fan van Pieter Koolwijk. Zijn boeken zijn prachtig en ik kan niet wachten op alle boeken die nog volgen.
Reactie plaatsen
Reacties