Hoi Pelle.
Dit zijn de eerste woorden die mijn dode vader aan mij schrijft.
Het is het briefje waar een 1 op staat.
Pelle (40 biljoen cellen, 4474 dagen oud) heeft een jaar geleden zijn vader verloren. Zijn leven lijkt sindsdien stil te staan, en dat benauwt Pelle. Om zijn verdriet de baas te blijven, somt hij feiten op in zijn hoofd.
Op een dag krijgt Pelle een schoenendoos die gevuld is met briefjes en ingepakte voorwerpen. Het zijn briefjes die zijn vader nog voor hem geschreven heeft, met opdrachten die Pelle moet uitvoeren. Door de briefjes ontmoeten Pelle en zijn moeder allerlei mensen die weer kleur brengen in hun leven. En ondertussen leert Pelle van alles over voor jezelf opkomen, verliefd worden, Griekse tragedies, boomhutten bouwen en houtkevers. (flaptekst)
Een boek dat veel positieve recensies ontving in 2020. Het stond dan ook al lang op mijn leeslijstje. En nu heb ik het boek eindelijk gepakt. Om eerlijk te zijn kwam dit vooral door de omslag van Linde Faas! Haar illustraties zijn de laatste jaren echt fantastisch en die nodigen uit tot het lezen van elk boek, ongeacht de auteur en het onderwerp. En dat geldt ook voor dit boek.
Briefjes voor Pelle is geen gewoon boek. Het is een boek met een zwaar onderwerp, het overlijden van een ouder en de rouwverwerking van het kind. Een boek met zo’n thema kan twee kanten opgaan. Of het wordt té dramatisch en dan verdwijnen de emoties en de realistische weergave. Óf de emoties zitten prachtig verweven in het verhaal, maar worden nooit te veel benadrukt en komen daardoor juist realistisch over. Dat laatste geldt voor dit boek.
Wat het meteen bijzonder maakt, is dat de vader van Pelle al een jaar dood is. Eigenlijk gaat het boek vooral over het oppakken van je leven na zo’n heftige gebeurtenis. Juist daardoor raakt het mij als lezer. Een jaar na het overlijden rouwen Pelle en zijn moeder nog steeds – wat heel begrijpelijk is - en hebben zij hun levens nog niet weer op de rails.
Het verhaal draait daardoor niet enkel om die rouw en de dood. Ook andere thema’s zoals pesten, vriendschap, vertrouwen en verliefdheid komen voorbij. En geen enkel thema lijkt er zomaar bij gepakt te zijn om alleen eventjes te benoemen. Het heeft allemaal zijn aandeel in het verhaal.
Dit komt voornamelijk door de briefjes van Pelles vader. Hij zorgt er met deze briefjes voor dat Pelle en zijn moeder weer onder de mensen komen en hun levens langzaam weer oppakken.
Klein minpuntje: er worden wel erg veel bijfiguren opgetrommeld en dit kan soms wat verwarrend werken. Maar dat doet geen afbreuk aan het verhaal.
Ik heb eerlijk gezegd even moeten huilen bij het einde van het verhaal. Dat komt door de manier van vertellen van Marlies Slegers. Het is allemaal erg mooi beschreven en ik voelde me bijna deel van het verhaal. Misschien is het einde iets te dramatisch, maar ook dat doet geen afbreuk aan het verhaal. Dit boek is een aanrader.
Reactie plaatsen
Reacties