Opnieuw een boek van Jacques Vriens met een heftig thema. Na de pleegzorg (Niet thuis) en euthanasie (Code Kattenkruid) nu echtscheiding. Om eerlijk te zijn heb ik een poosje gedacht dat Jacques Vriens zijn grip verloor op de doelgroep. Dat lag niet zozeer aan hem, maar eerder aan de bezuinigingen op een redacteur en in mijn ogen verkeerde keuzes qua vormgeving. Met de twee eerder genoemde boeken en ook dít nieuwe boek is wat mij betreft echter aantoonbaar bewezen dat Vriens nog steeds een van de betere (misschien wel de beste) kinderboekenschrijver van Nederland is.
Met zijn lichtvoetige manier van schrijven en het bijna luchtig brengen van deze zware thema’s maakt hij het toegankelijk voor kinderen van 10-12 jaar oud. En misschien is juist de kracht in zijn verhalen dat het voor volwassen ook fijn is om te lezen of voor te lezen. Juist om te zien wat kinderen doormaken tijdens, in dit geval, een scheiding. Want een scheiding gaat niet enkel over het paar dat uit elkaar gaat, maar er komt veel meer bij kijken. Grootouders, docenten, buren en natuurlijk de kinderen. Want ook hun leven verandert ineens drastisch. In dit boek gaan de kinderen er best redelijk mee om. Lara is de rustige en verstandige van de twee. Zij probeert alles te relativeren en wil graag alles lijmen. Joeri daarentegen is juist wat wilder en drukker. Hij toont meer onbegrip.
Veel kinderen zullen zich herkennen in of één van de kinderen of in beiden. Helaas komt een scheiding erg vaak voor in deze tijd. En inderdaad gaat elke scheiding anders dan de andere, van een heel makkelijke, rustige scheiding tot een vechtscheiding. Het gaat sowieso om een leefwereld die helemaal verandert. Een moeilijk en best zwaar onderwerp en toch is het geen verdrietig en stom boek. Juist niet.
Elk hoofdstuk is om en om vanuit Joeri en Lara verteld. Deze schrijfwijze ken ik nog niet van Jacques Vriens. Een erg gedurfde stap om iets heel anders te proberen. Het pakt erg goed uit. Op deze manier kan elk lezend kind zich identificeren met een van de kinderen in het boek, en daardoor misschien zelfs wel hulp krijgen door dit boek. Vriens schrijft luchtig en toch komt alles aan bod. Want bij wie ga je wonen? En ja, de ouders maken ook daar ruzie over.
Ook het verschil in de grootouders is erg leuk om te lezen, juist deze personen zorgen voor een lach in het verhaal.
Het enige wat ik mis in dit boek is een extra verhaallijn naast de scheiding. Het gaat eigenlijk alleen om het echte leven van twee kinderen en de scheiding. Er is wel een verhaallijntje op school, over de kerst-revue en groep acht, maar toch voelde het soms wat leeg en was ik verrast toen het verhaal opeens voorbij was. Niet dat het boek daardoor slecht wordt. Helemaal niet zelfs, want misschien zou zo’n extra verhaallijn zelfs het belang van de scheiding wegnemen en dat moet niet.
Het einde zal sommigen wat emotioneel maken, want het is natuurlijk best bijzonder hoe kinderen door een scheiding toch ineens ouder (moeten) worden. En dat de kinderen een belangrijke rol hebben in de scheiding toont dit einde goed aan. Ik ben blij dat het een realistisch einde is, want uit verhalen waarin de kinderen erin slagen om het huwelijk te lijmen putten kinderen (vaak ongegronde) hoop.
Zelf ben ik erg blij met dit boek. Er zijn al veel boeken over scheidingen, maar dit boek is verfrissend, realistisch en gaat echt in op de gevoelens van kinderen.
‘Je vertelt het niet!’ zei ik tegen Joeri.
‘Dat doe ik wel!’ Met overdreven grote passen liep mijn broer door. Ik hield hem met moeite bij. ‘Doe nou niet zo eigenwijs, misschien komt het nog goed.’
We waren door het park op weg naar school. Het was herfst en de bladeren aan de bomen waren geel. De lucht was treurig grijs. Er dreigde regen en ik dacht: echt echtscheidingsweer.
De vader van Lara en Joeri roept onverwachts tijdens het zondagse toetje: ‘We gaan scheiden.’ De tweeling reageert heel verschillend. Lara probeert het te begrijpen, maar Joeri is woedend. Om de beurt vertellen ze over hun onzekerheid, verdriet, boosheid en angst. Ze willen niet kiezen, maar waar gaan ze straks wonen? Hoe moet het dan met hun verjaardag? En wie krijgt de poes?
De scheiding lijkt steeds meer een vechtscheiding te worden, al doet iedereen zijn best dat te voorkomen. De emoties lopen hoog op, ook tussen Joeri en Lara. Hun thuis is hun thuis niet meer. Gelukkig hebben ze allebei veel gevoel voor humor en als het erop aankomt, helpen tweelingen elkaar altijd. Op school mogen ze alles even vergeten. Ze zitten in groep acht en dat is een bijzonder jaar. Maar als het echt helemaal uit de hand loopt, nemen Joeri en Lara het heft in eigen handen – en hoe! (flaptekst)
Reactie plaatsen
Reacties