‘We hadden beter moeten luisteren naar wat de vliegeraars ons vertelden.’
Zolang de inwoners zich kunnen herinneren, is het dorp waar Jani woont omringd door honderden vliegers. Dag en nacht worden ze in de lucht gehouden door twee mysterieuze vliegeraars: Oude Vlieger en Nieuwe Vlieger. Van oudsher beschermen zij het dorp tegen duistere krachten, maar de laatste jaren worden ze niet meer serieus genomen. Er hebben zich al heel lang geen gevaarlijke wezens laten zien, en niemand gelooft nog echt in het kwaad dat het dorp bedreigt. Totdat uit de donkere schaduwen van het woud een langgerekte, dierlijke schreeuw klinkt (flaptekst).
Dit boek is het debuut van Ellen van Velzen. Al vanaf het moment dat dit boek werd aangekondigd in de aanbiedingsfolder van Lemniscaat was ik gegrepen. De voorkant is gemaakt door Irene Goede en hiermee levert ze een wat mij betreft perfecte omslag voor een boek. Het is kleurrijk, sfeervol en geeft niet te veel weg van het verhaal. Het maakt nieuwsgierig. Want waarom zijn er zoveel vliegers?
Ellen van Velzen heeft een origineel idee uitgewerkt tot een origineel en fantasievol boek. Daarnaast komt er nog een laag in het boek naar voren: het opgroeien van een kind. En dit maakt het boek, ondanks de afwijkende locatie, herkenbaar om te lezen.
Doordat het boek is geschreven in de ik-vorm leeft de lezer al snel mee met Jani en zijn zijn gevoelens en gedachten goed te volgen.
Ook zitten er een paar onverwachte wendingen in het verhaal, waardoor het nooit voorspelbaar wordt. Wanneer alles op zijn plek valt, lijkt het alsof alle vragen van de lezer worden beantwoord, maar toch is het een open eind. Ik hoop zelf dat Ellen van Velzen ooit verder schrijft, want nog een keer in deze wereld duiken lijkt me geweldig!
Reactie plaatsen
Reacties