Milo woont samen met zijn zusje Daantje in Het Koekoeksnest, een groot huis op een oud landgoed. Het is het fijnste huis van de hele wereld. Boven hem woont Lina en op de derde verdieping wonen Tim en Tijmen, een tweeling die zo op elkaar lijkt dat ze soms zélf niet eens meer weten wie wie is. De zolder van het huis is van de kinderen: ze spelen er altijd en het is hun absolute lievelingsplek. Op een dag overlijdt tante Mimi, de officiële eigenaar van het landgoed. Iedereen denkt dat Milo’s moeder alles zal erven, maar er blijkt nóg iemand aanspraak te maken op de erfenis: een verre neef komt zijn erfdeel opeisen en neemt zijn intrek op de zolder van Het Koekoeksnest. En dat laten de Zolderkinderen niet zomaar op zich zitten (flaptekst)!
Dit boek verscheen in 2013 voor het eerst. En nu, in 2020, verschijnt er al een herziene uitgave. Hier was ik best verrast over, want dat is best snel. Ik kan het niet laten om beide boeken te vergelijken.
Laat ik beginnen met de mededeling dat ik het boek in 2013 al goed vond. Ik ben fan van het werk van Janneke Schotveld en ik vind haar boeken erg fijn om te lezen. Haar teksten zijn sfeervol en je kunt je de locaties uit de boeken precies voorstellen. Haar echte doorbraak kwam met Superjuffie (2011), maar voor mij laat bijvoorbeeld De Zolderkinderen haar talent beter zien. Het boek beschrijft erg veel kinderen, maar het wordt nooit te overdadig. Het verhaal spreekt aan en is zo geschreven dat het aansluit bij de leeftijd en de leefwereld van de doelgroep (6-9 jaar). Het verhaal is geen vernieuwend boek, maar dat is ook niet nodig. Kinderen vinden dit vast geweldig.
Het duo Janneke Schotveld en Annet Schaap levert sinds hun eerste gezamenlijke project in 2008, Villa Fien, vrijwel alleen maar goede kinderboeken. Dat wil niet zeggen dat er geen ontwikkeling is geweest. De recente boeken zijn origineler en gedurfder dan de eerste boeken. Annet Schaap lijkt Janneke Schotveld perfect aan te voelen en dit maakt de combinatie van Jannekes schrijftalent en Annets illustraties geweldig. Dat geldt voor dit boek ook.
Het verschil tussen de herziene uitgave en de oude uitgave is minimaal. De voorkant is gespiegeld en heeft nieuwe belettering. Aan de tekst zijn her en der kleine dingen veranderd of toegevoegd.
In 2013 kwamen er op bijvoorbeeld bol.com recensies binnen van ouders die dit boek te spannend vonden voor de doelgroep. Dit kwam met name door een scène met een pistool. Ik was zelf bang dat die scène nu was veranderd. Maar dit is gelukkig niet zo. Volgens mij moet een beetje kunnen in een boek en een pistool zien kinderen (helaas) ook vaak genoeg op internet en in filmpjes.
Enig minpuntje aan de herziene uitgave is de vormgeving. Na veel hoofdstukken volgt nog een briefje van Milo aan tante Mimi. Helaas vallen deze briefjes bij sommige hoofdstukken op een nieuwe bladzijde. Dit betekent dat je eerst de bladzijde om moet slaan en dan op de linkerpagina alleen een klein briefje hebt. Zelf vind ik dit het boek geen goed doen. De vormgeving oogt hierdoor wat slordig en het briefje lijkt niet meer bij het hoofdstuk te horen. Al met al blijft het een sterk en mooi verhaal en kunnen door deze herziene uitgave weer veel kinderen genieten van dit boek van een uitstekende schrijfster.
©De Leesplank 2020
Reactie plaatsen
Reacties