In de zomer van 1991 verdwijnt een jongen van een zomerkamp op het eiland Terschelling. Maandenlang wordt er gezocht, maar met de jaren verdwijnt de hoop hem ooit nog terug te vinden.
Elf jaar later, in de zomer van 2002, wordt Basha Berkel naar datzelfde rotkamp gestuurd. In de bus hoort ze fluisteren over een verdwenen jongen en bij het kampvuur beginnen de eerste spookverhalen. Wanneer ze die avond met haar zaklamp langs de balk boven haar stapelbed schijnt, vindt Basha mysterieuze tekens in het hout gekrast.
Ze begint een onderzoek, maar heeft geen idee welk duister geheim ze daarmee aan het licht brengt… (flaptekst)
Een nieuw boek van Tom Rijpert. De auteur die debuteerde met de duologie De zeven sleutels. Twee boeken die ik echt geweldig vond en flink heb gepromoot. Een veelbelovender debuut kan bijna niet. Nu is er dus een nieuw boek van Rijpert en dat lijkt direct al totaal anders. Het omslag is duister en mysterieus, de flaptekst is intrigerend. Maar het lijkt niet op zijn vorige boeken. Het lijkt geen fantasy te zijn en gewoon af te spelen in de ‘normale’ wereld. Wauw, dat vind ik nou echt gedurfd. Je meteen wagen aan iets totaal anders. Dat kan twee kanten opgaan: het is ook steengoed en bewijst dat Tom Rijpert geen eendagsvlieg is. Of het gaat helemaal mis en stelt gigantisch teleur.
Nou laat ik meteen duidelijk zijn: dit boek stelt zeker niet teleur. ZEKER NIET. Je hebt mij als lezer al te pakken als je een boek laat afspelen op een Waddeneiland. Ik ben gek op de Waddeneilanden en Terschelling is zeker (samen met Ameland) mijn favoriet. Dus dat is al een pluspunt. Maar het hele verhaal over Basha en Tibbe, die niet op de flaptekst wordt genoemd maar wel belangrijk is, ontvouwt zich magistraal.
Basha heeft geen zin in het zomerkamp en sluit zich direct wat af van de anderen. Tot Tibbe zelf maar op haar afstapt en haar wijst op een vermissing elf jaar geleden. Uiteindelijk gaan ze samen op onderzoek uit. Wat volgt is een ouderwets detective verhaal. Grappig is dat Tibbe verwijst naar de boeken van Agatha Christie. Hij vertelt zelfs dat er altijd een punt komt dat het onderzoek nergens heen lijkt te gaan en ze maar moeten opgeven, maar dat moet dan dus juist niet. Gebeurt dit ook in 19/91? Natuurlijk. En dat maakt het voor de volwassen lezer heel herkenbaar en zorgt dit er misschien wel voor dat de jongere lezers laten boeken van Christie willen gaan lezen. Ik hoop het.
Het verhaal verder kan ik niet verklappen, maar ik kan wel verklappen hoe knap Tom Rijpert het gegeven Spiegelgetallen verwerkt in dit boek. In 19/91 verdween de jongen. In 20/02 zijn Basha en Tibbe op het eiland. Ze zijn allebei 11 jaar oud. Dit gegeven komt door het hele boek steeds terug. Geweldig. Het boek is zelfs voor 11+ terwijl de uitgeverij normaal geen boeken voor die leeftijdscategorie heeft. Als lezer ben je getriggerd door dit gegeven en wil je het raadsel oplossen samen met de kinderen. Elk personage is ineens een verdachte. Als je als schrijver je lezers zo in het boek kan trekken doe je iets goed. Rijpert geeft hier echt een voorbeeld van hoe dat moet. Met zijn manier van schrijven gaat hij veel kinderen aan het lezen krijgen denk ik.
Na De Zeven Sleutels is dit dus een zeer geslaagd boek. Ga dit lezen! Het omslag van Paco Vink is ook nog eens spectaculair en geeft de sfeer perfect weer van dit verhaal. Tom Rijpert is een auteur om in de gaten te houden want als al zijn boeken van dit niveau zijn, dan wil ik ze allemaal lezen.
Reactie plaatsen
Reacties