Eliza had zes broers. Vijf zijn verdronken op zee, zegt haar stiefmoeder, zegt haar vader. Maar Eliza gelooft er niks van. Ze wil hen zoeken, al moet ze er helemaal voor naar de Witte Kliffen. Ze gaat op weg, samen met het broertje dat ze nog wel heeft: Krekel. Een bangerik, een huilebalk, een blok aan haar been, eigenlijk.
Alles gaat mis, maar Eliza en Krekel blijven zoeken. Door de storm. Tegen de wind. Tegen wat iedereen zegt en vindt. (flaptekst)
Hoe begin ik een recensie over een boek dat waarvan iedereen (hoge) verwachtingen heeft. Een boek dat gelezen gaat worden door duizenden mensen en waar alle recensenten iets van gaan vinden. Ik kreeg al voordat het boek uitkwam een exemplaar en dat zorgt dat ik in ieder geval redelijk onbevangen dit boek kon gaan lezen en recenseren.
Nog voor de uitkomstdatum heb ik het boek uit. En ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
In 2017 kwam het debuutboek als schrijver van Annet Schaap uit: Lampje. Het beste boek in jaren. Dit boek won zo ongeveer alle prijzen die er te winnen zijn én werd in heel veel andere talen vertaald en uitgegeven. Een enorm succesvol boek. Niet altijd is een succesvol boek ook een goed boek, maar in dit geval is dat zeker wel zo. Nu, acht jaar later is daar eindelijk een nieuw boek van Annet Schaap. Een boek dat zich afspeelt in dezelfde wereld als Lampje. Spannend, wordt er nu niet teveel teruggegrepen op dat vorige succes?
Nee. Want ik vind dit boek misschien zelfs wel beter dan Lampje. Vanaf de eerste alinea verdwijn je als lezer in het verhaal en dus in deze wereld die is geschapen door Annet Schaap. De herkenning van het eerdere boek zorgt voor een thuiskom-gevoel. Je kent deze plek! En sommige mensen. De hoofdpersonages zijn dan wel nieuw, je weet waar ze zijn.
Annet Schaap kiest ervoor om steeds te wisselen van perspectief. Op deze manier lees je vanuit alle personages het verhaal: je weet wat ze denken, wat ze voelen en hoe ze zijn als mens. Dat maakt elk personage goed uitgewerkt en krijg je met iedereen een band. Natuurlijk heb je als lezer voorkeuren, ik hen bijvoorbeeld echt een zwak voor juffrouw Amalia terwijl ik deze beste vrouw in Lampje verschrikkelijk vond.
Het is bijzonder hoe elk personage denkt en in zijn of haar hoofd communiceert met iemand anders. Juffrouw Amalia communiceert met Jezus, Eliza communiceert met haar verdwenen broers. Dit speelt zich allemaal af in hun hoofden, dus dit gebeurt niet echt. Maar het zorgt er wel voor dat je bepaalde keuzes begrijpt.
Waar het verhaal van Annet Schaap eerst een realistisch verhaal lijkt te zijn verandert dit al snel als blijkt dat het broertje van Eliza, Krekel een vleugeltje blijkt te hebben. Schaap heeft eigenlijk een hertelling gemaakt van het sprookje De twaalf zwanen. Dit merk je niet direct maar wanneer je het doorhebt als lezer is dit een erg leuk moment. Het verhaal is ineens minder realistisch en een sprookje. De bootreis met juffrouw Amalia, Krekel, Eliza en de schipper is super goed beschreven en je kunt niet wachten tot ze op de eindbestemming aankomen. Zonder al te veel te verklappen is deze eindbestemming fantastisch, net als het einde van dit boek.
Annet Schaap schreef een boek met een prachtig verhaal, prachtige personages, een prachtige boodschap en nog meer liefde voor de wereld die ze heeft geschapen. Ze bevestigt met dit boek haar plek als auteur in Nederland. Ik wacht met alle liefde weer acht jaar op haar volgende boek als die weer van dit niveau is. Fantastisch, dit boek kan wel eens het beste boek van 2025 zijn en blijven. Aanrader.
Reactie plaatsen
Reacties