De ouders van Julius hebben het altijd druk.
Zo druk dat ze soms vergeten dat hij er is.
Gelukkig heeft Julius zijn opa. Die zal hem nooit vergeten.
Zijn opa en hij delen iets bijzonders:
ze kunnen de tijd stilzetten…
Kan Julius met zijn geheime talent Helena,
het nieuwe meisje in de klas, helpen? (flaptekst)
Het oranje omslag (van Sophie Pluim) is anders dan veel boeken die je in de winkel ziet liggen. Het trekt de aandacht. Net als de titel Hoe ik de beste vriend werd van Helena. Het maakt nieuwsgierig.
Bijzonder hoe dit een verhaal is dat uiteindelijk leidt naar het begin van een lange vriendschap, de titel verklapt het al. Dat is dan misschien de hoofdlijn, maar er gebeurt nog veel meer in dit boek. Misschien gebeurt er zelfs wel iets té veel in dit boek.
Julius heeft het thuis moeilijk, zijn ouders zijn druk en hebben weinig aandacht voor hem. Zijn opa daarentegen is wel fantastisch en heeft altijd tijd voor hem. Op een dag kan Julius ineens de tijd stilzetten. Alles staat stil: de klok, de mensen, de wind, echt alles behalve Julius. Later blijkt dat zijn opa dit ook kan. Het is een bijzonder gegeven en zorgt voor een aantal vreemde situaties. Maar het is wel interessant en je bent als lezer benieuwd naar waar dit toegaat.
Maar dan verandert het boek, Helena komt in beeld. Haar ouders zijn aan het scheiden en daar is ze erg verdrietig om. Julius wil haar helpen en maakt een plan om haar ouders weer bij elkaar te krijgen. Opa verdwijnt naar de achtergrond van het boek, net als het stilzetten van de tijd. Het komt nog wel terug, maar vooral zodat Julius zijn plan makkelijk kan uitvoeren. Wanneer opa in het ziekenhuis belandt, gebruikt hij deze kracht voor een heel mooi moment. Dat voelt dan erg mooi en passend in het boek.
Toch mist er wat diepgang. Want wat is deze gave? En waarom kan Julius dit? Het had meer uitgewerkt kunnen worden, dat was veel interessanter geweest.
Het verhaal over de ouders van Helena is leuk, maar het voelt bijna als een compleet ander boek. Twee verhalen die in één kaft zijn gestopt maar eigenlijk los kunnen bestaan.
Jan Sobrie schrijft wel erg prettig, al is het misschien wat ouderwets af en toe. Het boek leest heerlijk weg en na het lezen leg je toch wel voldaan dit boek neer. Het is mooi en als het meer was uitgewerkt had ik het boek nog meer kunnen waarderen. Toch raakte het boek me wel en heb ik het met plezier gelezen.
Reactie plaatsen
Reacties