Na de dood van haar broertje past het gezin van Sammie niet meer naadloos in elkaar. Wanneer haar ouders gaan proefscheiden, blijft Sammie alleen met haar vader en bejaarde oudoom achter op het bloembollenbedrijf. Tijdens een nachtelijke fietsrit ontmoet ze Toon. Ook hij heeft het lastig thuis, met zijn oudere halfbroer die op straat is gezet.
In hun zoektocht naar manieren om hun gezinnen te repareren, sluiten Sammie en Toon een onverwachte vriendschap met een groep daklozen. Van hen leert Sammie dat helpen niet altijd helpt. (flaptekst)
Spoiler alert: Ik heb ontzettend moeten huilen om dit boek. Dus voor mensen die daar geen behoefte aan hebben is dit boek zeker niet geschikt. Voor iedereen die dat wel kan waarderen is dit hoe dan ook een aanrader.
Nachtfietser is het tweede boek van Brenda Heijnis. Haar eerdere boek heb ik niet gelezen, maar deze wekte meteen mijn interesse. De flaptekst en zeker het prachtige omslag van Gouden Penseel-winnares Jeska Verstegen. Het omslag is sfeervol, past extreem goed bij het verhaal en verklapt niets: wel maakt het nieuwsgierig.
Brenda Heijnis heeft een emotioneel boek geschreven. Als lezer weet je niet meteen wanneer je het verhaal binnenvalt. Blijkbaar zijn de ouders van Sammie aan het proefscheiden, maar wat de reden daarvoor precies is? Dat is nergens echt duidelijk, het is gewoon zo. Pas later krijg je steeds meer stukjes van de puzzel en kom je erachter wat er aan de hand is én wat er eigenlijk is gebeurd. Want blijkbaar is het broertje van Sammie omgekomen bij een ongeluk, maar wat er precies is gebeurd weet je al lezer nog niet.
Een gedurfde keuze, maar wel een erg goede keuze. Want op deze manier ben je als lezer constant gefocust en wil je weten wat er is gebeurd. Je wordt op deze manier door Heijnis meegetrokken in het verhaal. Je voelt de emotie en wilt weten waarom. Je wilt er eigenlijk wat aan kunnen doen.
En dan is de rouwverwerking niet eens het enige thema in dit boek. Sammie ontmoet Toon, hij heeft ook problemen thuis. Zijn broer is het huis uitgezet en leeft nu op straat. Toon wil hem helpen, maar zijn broer is heel afstandelijk. Door die broer leren Sammie en Toon een groep daklozen kennen. Dat lijkt eerst wat spannend en eng, maar uiteindelijk heeft Sammie deze mensen juist nodig om verder te kunnen komen in haar leven. Het is prachtig hoe Heijnis dit omschrijft en hoe je de warmte voelt die deze mensen haar geven. Het verschil tussen hoe het thuis nu voelt en hoe het daar voelt is groot en voelbaar.
Ook een prachtige toevoeging vind ik de bejaarde oudoom van Sammie. Ze heeft niet zoveel met die man, maar hij is er wel wanneer ze het nodig heeft. Hij heeft in zijn huis een muur vol met foto’s van mensen die er niet meer zijn. Het broertje van Sammie hangt daar ook bij. Hij heeft iedereen overleefd en dat brengt ook een zekere emotie met zich mee. Haar oudoom geeft ook een tip, toen hij ooit in rouw was ging hij vissen en dat hielp hem.
Het einde is prachtig. Dat is vooral zo omdat niet alles al helemaal goed is, maar alles duidt erop dat het goed gaat komen. Prachtig om te lezen dat Sammie haar vader nu gaat vissen met zijn oom. Ondanks de heftige thema’s is het wel een prettig boek om te lezen. Ik vind dit boek een echte aanrader, het verdient meer aandacht!
Reactie plaatsen
Reacties