Jasper weet dat hij op jongens valt, zijn ouders weten het ook. Verder nog niemand. Zijn oma heeft het uit zichzelf al begrepen. Zij geeft hem een regenboogriem; als hij die draagt, heeft hij geen woorden nodig. Jasper legt de riem achter in zijn kledingkast. Maar dan breekt na een lange, hete zomer de eerste schooldag aan. Durft Jasper de regenboog te dragen? (flaptekst)
Dolf Verroen is al 95 jaar en nog steeds schrijft hij kinderboeken. De laatste jaren zijn dit boeken met Charlotte Dematons en als thema homeseksualiteit. Ook zijn nieuwste boek Een regenboog in mijn kast gaat hierover. De titel zegt het al. De regenboog is een symbool voor de LGBTQ+ community en dat wordt mooi in dit boek verwerkt. Enige minpuntje is wel dat volgens mij iedereen een regenboog kan dragen als hij/zij/hen dat wil zonder dat iemand homoseksueel zou zijn. Maar dat is dan ook mijn enige minpuntje.
Want waar ik me na een paar bladzijden erg over verrast werd is dat het boek zich gewoon nu, in het heden afspeelt. De kinderen hebben telefoons, ze appen en hebben social media. Mijn vooroordeel over dit boek was dat het zich in de jeugd van de schrijver afspeelt, en dus in een ander tijdsbeeld dan de onze. Maar niets was minder waar. Dolf Verroen weet ondanks zijn leeftijd zich nog steeds te kunnen verplaatsen in de jeugd van tegenwoordig. Bijzonder knap hoe dat in dit boek naar voren komt. Nergens heb ik het idee dat ik een boek lees dat is geschreven door een man van 95.
Het verhaal verloopt rustig, maar de problemen van Jasper spelen constant een rol. Verroen beschrijft de gedachten van Jasper bijzonder goed, hierbij gaat het ook wel over bijvoorbeeld seksuele fantasieën, weet dit voor je het boek leest. Het is prachtig om te lezen hoe de oma van Jasper bijvoorbeeld met hem omgaat, zo hoort het te zijn.
Toch is het einde van dit boek verdrietig en hoopte ik toch op een wat vrolijker einde. Jasper die aan zijn vrienden vertelt dat hij homoseksueel is en daarna geen contact meer met hem heeft is verschrikkelijk. Toch is het wel de werkelijkheid en voor velen herkenbaar. Ineens ben je volgens je vrienden een ander persoon en hoor je er niet meer bij. Verschrikkelijk. Hoewel ik dus na het lezen even wat nare gevoelens had ben ik blij dat het boek zo eindigt. Want zo is het nog steeds in de werkelijkheid en dat moet veranderen.
Reactie plaatsen
Reacties