Als Auga in de verte kijkt, ziet ze alleen maar vage strepen en vlekken. Maar omdat ze van dichtbij juist wél scherp ziet, kan ze de fijnste versieringen maken in het ivoor dat de jagers meebrengen van de walrusjacht. Stiekem glipt Auga aan boord van haar vaders schip, waarna ze ongewild betrokken raakt bij een strijd tussen meedogenloze machthebbers. Ze moet voorkomen dat haar prachtige schaakspel in verkeerde handen terechtkomt, met gevaar voor eigen leven… (flaptekst)
Nooit eerder las ik een boek van Linda Dielemans. Maar het omslag van Sanne te Loo sprak me zo aan, dat dit boek gelezen moest worden. Toen het boek eenmaal binnen was werd ik helemaal verliefd. Zonder het gelezen te hebben. Het boek is zwaar, lekker dik, heeft een prachtig omslag en wanneer je door het boek bladert zie je prachtige illustraties. Het spreekt aan en maakt nieuwsgierig.
Dus dat is meteen al een grote kracht van dit boek. De illustraties van Sanne te Loo. Haar techniek is bijzonder. Je blijft er naar kijken. Dit geldt eigenlijk voor alle illustraties, maar de manier waarop ze de schaakstukken tot leven brengt is gewoon fantastisch. Schaakstukken met emotie? En beweging? Het lukt haar gewoon. Maar ook de andere illustraties zijn mooi. Ze vullen het verhaal goed aan en geven een duidelijk beeld van de situatie. Toch is vooral de illustratie met het Noorderlicht prachtig. Die zou ik eigenlijk wel aan de muur willen hebben hangen. Ook de kleine illustraties aan het begin van elk hoofdstuk zijn bijzonder en maken een mooi geheel van dit boek.
Is het verhaal dan ook goed? Daar kan ik een kort en krachtig antwoord op geven: Ja. Linde Dielemans schreef een heerlijk boek over een meisje in de Middeleeuwen. Ze heeft zich duidelijk goed verdiept in de leefwijze van de mensen in die tijd. De manier van omgaan met dochters en zonen, koningen, bisschoppen en de vele beroepen die er toen waren. Je leest een boek dat duidelijk berust op kennis van de auteur. Het verhaal is verzonnen, aan de hand van de Lewis-schaakstukken die in 1831 werden gevonden op het Schotse eiland Lewis. Dielemans maakt dit aan het eind van het boek duidelijk. Het is een mooi verhaal over een jonge vrouw die haar eigen gang gaat. Ze omschrijft het mooi, ze beschrijft de omgevingen en de mensen stuk voor stuk. Hierdoor wordt het een lijvig boek, maar dit is nergens storend. Het leest heerlijk.
De hoofdstukken over de schaakstukken tussendoor zijn een erg leuke toevoeging. Toch voegt het niet echt iets toe aan het verhaal over Auga. Maar desalniettemin is het een heerlijk boek dat prijzen verdient. Voor het verhaal maar ook zeker voor de tekeningen.
Reactie plaatsen
Reacties