In een klein huis, gebouwd in boomtoppen, wonen drie robots: de vaderlijke androïde Giovanni Lawson, de prettig sadistische verpleegmachine Ratched en de kleine stofzuiger Rambo. Victor Lawson, een mens, woont er ook. Ze leve er samen, als een familie, verborgen en veilig.
Op de dag dat ze een onbekende androïde met het label ‘HAP’ repareren, hoort Vic voor het eerst over een gedeeld duister verleden van Hap en Gio – een verleden waarin ze op mensen jaagden. Wanneer Hap per ongeluk robots uit Gio’s vroegere leven informeert over hun verblijfplaats in het bos, zijn ze niet langer veilig. Gio wordt gevangengenomen en teruggebracht naar zijn oude laboratorium in de Stad der Elektrische Dromen.
Samen met de anderen gaat Vic op reis om Gio te redden van ontmanteling, of erger nog, herprogrammering. Onderweg, verscheurd door tegenstrijdige gevoelens van verraad en genegenheid, moet Vic voor zichzelf beslissen: kan hij de liefde van Hap accepteren? (flaptekst)
Sinds de verschijning van Het weeshuis in de azuurblauwe zee heb ik het boek in mijn kast staan. En toch heb ik het niet gelezen. Waarom niet? Geen idee. Het spreekt me aan en toch begin ik niet. Nu is er alweer een derde boek vertaald door de auteur: Het boomhuis in het bos. En deze heb ik dus wel gelezen en ik kan alvast verklappen: Het weeshuis in de azuurblauwe zee is nu snel aan de beurt.
Want TJ Klune schrijft op een bijzondere manier. Hij gebruikt veel woorden, veel zinnen en veel scenes. Het verhaal loopt daardoor niet snel, eerder traag, maar toch lees je wel door. Want de manier waarop het is beschreven is intrigerend. Het maakt nieuwsgierig en blijft ook interessant. Dus hier is geen nadeel dat het traag gaat. De personages worden prachtig uitgewerkt en krijgen de tijd om te ontwikkeling in het verhaal. Bijzonder daarin is het verschil tussen Victor (mens) en zijn vrienden (robots). Victor is zoekende in zijn seksualiteit en dit wordt op een subtiele, mooie manier beschreven. Als lezer voel je met hem mee en wil je hem graag helpen.
Het verhaal is indrukwekkend te noemen. Klune heeft een ingenieuze wereld bedacht met bijzondere inwoners. De robots hebben allemaal toch eigen karaktertrekken en ideeën en zijn best ingewikkelde personages soms. Het boek is geïnspireerd op Pinocchio. Dat merk je niet heel veel, behalve bijvoorbeeld hetzelfde willen zijn als de anderen. Victor voelt zich alleen als mens, Pinocchio voelt zich alleen als pop. Klune wil veel thema’s laten terugkeren: het klimaat en de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie zijn daar voorbeelden van. Deze thema’s passen mooi in het verhaal.
Het is een mooi boek dat misschien iets korter en compacter had gekund, maar het leest als een trein en maakt nieuwsgierig naar andere boeken van de auteur.
Reactie plaatsen
Reacties