Wat gebeurt er als je volwassen bent, maar eigenlijk helemaal niet weet hoe dat moet?
Als je overweldigende dingen meemaakt, maar die met niemand durft te delen?
Als je op slot zit en de sleutel kwijt bent?
Wat doe je als je je vrienden én jezelf uit het oog verloren bent?
Als alles in je leven anders loopt dan je dacht…
Rosa zit midden in haar quarterlifecrisis, net als haar vrienden Esther en Jonas.
Daarom besluit Rooz dat het tijd is voor verandering.
Het roer gaat om, en hoe! (flaptekst)
Toen begin dit jaar werd aangekondigd dat Francine Oomen een nieuw deel in de Hoe overleef ik-serie zou gaan schrijven werd ik gelijk enthousiast. Hoewel ik de serie nooit helemaal heb gelezen (ik vond sommige titels te meisjesachtig) heb ik goeie herinneringen aan de boeken. Het was erg prettig om te lezen over de problemen van een leeftijdsgenootje en er zelfs tips voor te krijgen.
Tuurlijk zijn er wel meer van dat soort boeken. Toch wist Francine Oomen met haar manier van schrijven op te vallen. Ze schrijft erg lichtvoetig en toegankelijk. Ondanks de zware problematiek en thema’s voelen de boeken niet té zwaar aan. Ik heb me wel altijd afgevraagd wanneer de serie zou stoppen, want het leven van hoofdpersoon Rosa werd wel heel heftig en moeilijk. Toen stopte de serie en kwam er een nieuwe serie: Rosa & co. Hier kwam maar één deel van. Ik vond het een heerlijk boek en wilde meer. Dat kwam er nooit. Enkel in 2015 nog een deel 0. Dat speelde zich af voor alle andere boeken. Een leuke toevoeging. En nu dan ineens een nieuw deel. Al hoort het niet bij de serie, maar wordt het een nieuwe serie. De hoofdpersonen zijn nu tussen de twintig en de dertig. Meegegroeid met de lezers.
Francine Oomen stelt niet teleur. Het is bizar hoe goed zij ook deze doelgroep weer begrijpt. Ik heb het boek in één avond uitgelezen. Stoppen met lezen was gewoon geen optie. Dat komt door het pakkende, maar heftige, begin en toch ook de avonturen en onderwerpen die worden aangesneden. De personages die terugkeren zijn nog steeds herkenbaar, de problemen zijn herkenbaar. Na een paar hoofdstukken vroeg ik me wel af of het niet toch allemaal teveel problemen zijn. Want als ik dit allemaal zou meemaken in mijn leven… ik weet niet of ik dan nog zo zou rondlopen als Rosa doet. Toch verdwijnt deze gedachte snel. Eerst lijkt het veel, maar alles wordt subtiel uitgesmeerd over het verhaal.
Na het lezen van het boek probeerde ik het te omschrijven aan mijn vriend. En mijn conclusie is eigenlijk dat dit boek lezen een soort van therapie is. Want ik heb gehuild en gelachen. Zoveel was herkenbaar en sommige oplossingen in het boek lijken ook te slaan op dingen in mijn leven. Dit is wat deze serie en ook dit deel zo bijzonder maakt. Iedereen zal iets herkennen in de boeken, waarschijnlijk niet alles, maar hoe dan ook iets.
Gelukkig heeft Francine Oomen al aangekondigd dat er nog een boek gaat komen. Want ik wil nu alleen nog maar meer! Er zijn nog teveel open lijntjes en sowieso wil ik gewoon meer kunnen lezen over deze personages.
Reactie plaatsen
Reacties