Ravi kan zijn oren niet geloven: op het eiland waar hij woont wordt muziek verboden! Wat moet hij zonder zijn gitaar? Hij begrijpt niet dat zijn ouders het eens zijn met het verbod. Als hij ontdekt dat ze slapen met hun ogen open en dat er blauw licht uit hun oren schijnt, vermoedt hij dat er meer aan de hand is.
Als Zina zingt komt het recht uit haar hart. Hoe kan zingen nou gevaarlijk zijn, zoals de Gouverneur beweert? Wanneer ze Ravi hoort praten over het blauwe licht, kan ze zich er niets bij voorstellen. Tot ze het ook bij haar eigen vader ziet.
Ravi en Zina zijn niet de enigen die vreemde dingen ontdekken. Op een geheime plek in het bos ontmoeten ze Blinker en Mink, die hun de schokkende waarheid vertellen. Hun ouders zijn geen mensen, maar robots… (flaptekst)
Ondanks het best stoere omslag had ik niet meteen de intentie dit boek te lezen. Pas na het beluisteren van de aflevering van De Grote Vriendelijke Podcast met Simon van der Geest was ik geïntrigeerd en móést ik Hart van Staal lezen. En dat heb ik gedaan, toen ik in een bus op weg was naar Berlijn. Ik ben begonnen en ben pas gestopt toen het boek helaas uit was. Dat is meteen het jammere aan dit boek: het is het eerste deel van een tweeluik. En dat tweede deel wil ik nú lezen! Maar helaas, Simon van der Geest moet dat eerst nog schrijven.
Het is ook niet eerlijk om dit boek alleen samen met het tweede boek te willen beschrijven. Want dit eerste deel staat prima op zichzelf. Het open einde is er, maar dat is meer een opzet voor het volgende deel. Simon van der Geest heeft een toekomstbeeld geschetst dat zorgwekkend is. Want wat nou als robots echt mensen kunnen overnemen zonder dat we dat doorhebben? Het is een eng gegeven dat de laatste jaren vaker wordt gebruikt in kinderboeken. Toch geeft Simon van der Geest er een eigen draai aan. Juist door enkel de ouders te vervangen door robots ontstaat er een mooi avontuur voor de kinderen.
Het eerste deel van het boek is misschien wel het sterkste, al kan Simon van der Geest ons natuurlijk nog verrassen met deel twee. De onzekerheid en de twijfel wanneer Ravi en Zina ontdekken dat hun ouders zijn vervangen door robots zijn zo voelbaar geschreven dat je je bijna gaat afvragen hoe je zelf zou reageren mocht je in deze situatie belanden. Ook de rest van het verhaal is dusdanig beschreven dat je door wilt lezen. Wanneer Blinker en Mink erbij komen, verschijnt er ook een komische noot in het boek. De manier waarop Blinker en Mink hun moederrobot weten te hacken en daarna te gebruiken voor eigen gewin is hilarisch.
Simon van der Geest heeft ervoor gekozen om het boek vanuit twee personages te vertellen: Ravi en Zina. Om en om lees je een hoofdstuk over hen. Dat maakt het nog interessanter om te lezen, want de kinderen beleven het avontuur op een heel andere manier. Zina kan niet geloven dat haar vader een robot is, terwijl bij Ravi alle puzzelstukjes gelijk op de juiste plek vallen. Dit zorgt elk hoofdstuk weer voor een verrassing en vraagt de volledige aandacht van de lezer. Het is geen boek om even vluchtig te lezen, want je mist dan informatie.
Ook de illustraties van Martijn van der Linden zijn prachtig en passen perfect bij de sfeer van het boek.
Conclusie: een goed boek dat om meer vraagt. Gelukkig is het dus een tweeluik, ik kan niet wachten.
Reactie plaatsen
Reacties