Op een regenachtige herfstavond besluit Billy dat hij de spanningen thuis niet meer aankan. Hij pakt zijn spullen en glipt in het donker naar buiten. Hij vindt onderdak op de koude en overwoekerde begraafplaats. Al snel blijkt dat daar iets magisch en mysterieus te gebeuren staat… (flaptekst)
Eerst moet ik het over de illustraties hebben. Pam Smy schreef dit boek niet alleen, ze illustreerde het ook. En hoe! De illustraties zijn zwart-wit en gedetailleerd. Bladzijden vol met illustraties. De begrafenis, de personages en later het mysterieuze gebeuren: het wordt allemaal prachtig weergegeven. De illustraties maken dit boek bijzonder.
Het verhaal gaat over huiselijk geweld en dat is een pittig onderwerp. Maar doordat we het verhaal instappen op het moment dat Billy besluit om weg te gaan, krijgen we weinig mee van het geweld zelf. We weten dat het er is, ook door de ogen van de nieuwe buurvrouw, maar zelf horen of zien we het nauwelijks. En juist dat maakt dat je als lezer angstig wordt en je afvraagt of jíj iets zou doen als je deze geluiden bij je buren hoort. Billy besluit om weg te gaan in de hoop dat zijn moeder en stiefvader daarvan leren. Zijn schuilplaats op het kerkhof is niet echt een prettige plek. De eerste ochtend ontmoet hij een oude man die hem in ruil voor hulp bij het schoonmaken van het kerkhof gedoogd in die schuilplaats.
De gebeurtenis waarnaar wordt verwezen op de flaptekst gaat over Allerzielen. Dit is op een erg mooie manier in het boek verweven. Maar vooral door de illustraties, die hier de hoofdrol opeisen, spreekt het echt tot je verbeelding.
Uiteindelijk zorgt de verdwijning van Billy ervoor dat er van alles veranderd. Het boek is daardoor misschien wat voorspelbaar, maar het blijft een bijzonder boek over een heftig thema.
Reactie plaatsen
Reacties