De mama van Pipa heeft een B&B, vlak bij een groot ziekenhuis. Wanneer de familie Duinslager er verblijft omdat hun zoon Paul ernstig ziek is, raakt Pipa in de ban van zijn zus Felien. Waarom zegt ze amper een woord over haar broer? Waarom beweert ze dat haar ouders niet haar ouders zijn?
Hoe meer Felien zwijgt, hoe meer Pipa praat. Over haar papa die altijd ver weg is met zijn jazzband. Over mama en haar verdriet. Het geheime hok. Het teveel aan leugens.
Dan bedenkt Pipa een plan om leugens te doen verdwijnen. Maar dat betekent ook dat ze een geheim zal moeten prijsgeven. (flaptekst)
De eerste keer dat ik dit boek in mijn handen had vond ik het omslag niet echt aanspreken. De flaptekst, die sprak me wel aan. Toch vind ik het jammer dat er dan een omslag is gemaakt dat misschien wel past bij het verhaal maar niet aanspreekt. Juist het omslag is belangrijk voor de eerste indruk van het boek. Door omstandigheden in mijn familie stond lezen op een laag pitje, en dit boek verdween dan toch steeds naar beneden op de nog-te-lezen-stapel.
Maar wat een spijt heb ik daarvan. In 2 avonden lezen had ik het boek uit. Na het lezen kan ik het omslag waarderen, maar toch is het belangrijk om een omslag te maken dat intrigeert. Want dit boek verdient lezers. Do van Ranst heeft een puur, gevoelig en mooi boek geschreven over verschillende moeilijke onderwerpen. Zieke kinderen in het ziekenhuis, ouders die ergens moeten verblijven, scheiding en rouwverwerking. De auteur heeft al deze onderwerpen bij elkaar gebracht in een niet te zwaar boek. Helemaal niet zelfs, juist de lichtvoetige toon maakt het boek makkelijk om te lezen. Het is een slimme keus geweest om dit boek vanuit de ik-persoon te schrijven. Zo zit je helemaal in de belevingswereld van Pipa tijdens het verhaal. Je leeft met haar mee, je bent bezorgd met haar en je voelt alle emoties met haar mee.
Do van Ranst weet tijdens het ontvouwen van het verhaal nog te verrassen met verschillende plotwendingen die een extra laag bieden in dit boek. De dood van het broertje van Pipa bijvoorbeeld, dit is erg mooi beschreven. Maar ook de leugens van Pipa, die ze zelf bijhoudt zijn op een pure manier omschreven. Kinderen liegen redelijk vaak, het gaat ze makkelijk af. Pipa heeft dit zelf ook door en probeert hier wat aan te doen. De vriendschap tussen haar en Felien ontwikkelt zich en dit voegt veel toe aan het verhaal.
Hoewel de sfeer redelijke negatief is, eindigt het boek niet negatief. Je sluit het boek met een glimlach om je lippen en hoopt maar dat het leven van Pipa er verder mooi uit zal zien.
Reactie plaatsen
Reacties