Op kerstavond wordt een arm meisje de straat op gestuurd om zwavelstokjes te verkopen. Maar hoe ze ook haar best doet, niemand wil ze hebben. Als de straten leeg en koud worden en de sneeuw om haar oren blaast, durft ze niet terug naar huis. Ze kruipt weg in een hoekje en strijkt een van haar zwavelstokjes af. En dan… (flaptekst)
Dit jaar verschenen er twee nieuwe kerstboeken van Marianne Busser en Ron Schröder: een gloednieuwe verhaal in hun serie over winkeltjes: Het Kerstwinkeltje en een hervertelling van Het meisje met de zwavelstokjes. Twee totaal verschillende boeken die toch perfect zijn om te lezen in deze periode voor Kerst.
Het meisje met de zwavelstokjes heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Ook als kind al vond ik het een erg mooi sprookje. Maar het is algemeen bekend dat dit sprookje niet goed eindigt. Of althans, het meisje komt goed terecht, maar toch is de boodschap niet goed. Volgens mij kent iedereen het sprookje wel: het meisje gaat dood in de kou omdat ze niet meer naar huis durft. Ze wordt door haar overleden oma meegenomen en dat is allemaal heel mooi en fijn, maar dat neemt niet weg dat ze wel is overleden. Dus toen ik dit boek zag werd ik nieuwsgierig, hoe hebben ze dit hier opgelost.
En gelukkig hebben ze het niet opgelost. Aan de boodschap en het verhaal is niets veranderd. Het meisje gaat nog steeds dood. Ook na het lezen van deze versie merk ik dat het iets met mij doet. Het is zo’n prachtig gegeven. Het aansteken van een zwavelstokje en in het licht een droom zien. Prachtig. Ik ben haast benieuwd wat er zou gebeuren wanneer ik zelf een stokje aansteek.
Het boek voelt totaal niet zwaar aan. Ondanks het zware thema houden Busser en Schröder het licht en subtiel. Door de tekst op rijm is het ook nog eens nog sfeervoller geworden.
De illustraties van Leontine Gaasenbeek zijn mooi. Toch heb ik ook bij dit kerstboek (eerder verschenen Het Kerstgeschenk en A Christmas Carol) hetzelfde kleine kritiekpunt. Het omslag lijkt geschilderd te zijn. Maar de illustraties in het boek zien er heel anders uit. Met meer lijnen en het lijkt allemaal wat slordiger. Het is allebei mooi maar ik vind de keuze om twee verschillende stijlen te gebruiken in één boek toch wat vreemd.
Dit neemt niet weg dat de illustraties prachtig zijn en ervoor zorgen dat de tekst van Busser en Schröder nog beter tot zijn recht komt. Op deze manier kunnen weer veel jonge kinderen kennismaken met dit mooie sprookje.
Reactie plaatsen
Reacties