Stockholm, vandaag. Na zijn examens neemt Anton een baantje in de thuiszorg. Een van de ouderen bij wie hij langsgaat, is Alexander Kovac, een man van bijna honderd die niets zegt en die weigert zijn keuken uit te komen. Tijdens een van zijn bezoekjes ontdekt Anton dat Alexander met hem probeert te praten door met zijn stok te bonzen en zo leert hij hem langzaam beter kennen. Dan vindt Anton in de woonkamer oude foto’s van paarden en circusartiesten. En een brief van de Gestapo. Wat heeft Alexander Kovac allemaal meegemaakt?
Berlijn, 1933. Twee jongens groeien op in een kindertehuis in Tsjechoslowakije. Nadat een van hen mishandeld wordt, rennen ze weg en sluiten ze zich aan bij een circus waar ze hun fantastische acrobatische kunsten uitvoeren. Het circus brengt ze naar Berlijn en de legendarische, grensverleggende club Eldorado. Terwijl de jongens langzaam ontdekken wat ze eigenlijk voor elkaar voelen, grijpen de nazi’s de macht en verandert de wereld om hen heen in een razend tempo. (flaptekst)
Alleen al door de flaptekst ben ik geïntrigeerd. Sowieso vind ik boeken fijn die gaan over nu, maar zich ook nog in een andere tijd afspelen. Dus dat ik dit boek wilde lezen was snel duidelijk. En toen ik eenmaal was begonnen met lezen kon ik niet meer stoppen. Het is een meeslepend verhaal en meeslepend geschreven.
John Ehn heeft een indrukwekkende schrijfstijl. Het is subtiel, maar het is aangrijpend en emotioneel. Tijdens het lezen van het boek komen alle emoties voorbij. Hij schrijft over verschillende actuele thema’s: diversiteit, acceptatie en liefde. Ehn verwerkt deze thema’s prachtig in een verhaal zonder het er te dik bovenop te leggen.
Het verhaal is heftig. Het gaat over vriendschap, liefde en het vinden van je plekje in de wereld. Doordat we twee verhalen lezen, in het nu en in het verleden, zien we hoe de tijd is veranderd. In beide verhalen worstelen mannelijke personages met hun problemen, identiteit en emoties. Beide verhalen zitten mooi door elkaar heen verweven. Hoewel het een fictief verhaal is voelt het aan als iets dat zeker echt gebeurd zou kunnen zijn. Het verhaal gaat in je hoofd zitten en laat niet gemakkelijk los. Dat zal vast ook komen doordat ik me herken in de zoektocht van de hoofdpersonen.
Als logopedist vind ik het prachtig om te lezen dat de oude man, Alexander, probeert te communiceren met zijn stok. Nog mooier is het dat Anton, zijn verzorger, dit doorheeft. Daardoor komt Anton er langzaam achter wat het verleden is van Alexander. Het is bijzonder knap beschreven en het is prachtig hoe een jong en oud iemand elkaar ontdekken en samen over dingen kunnen praten.
Hoewel het een heftig verhaal is ben ik na het lezen erg blij dat ik het heb gelezen. Nog steeds, een week na het lezen, zit het verhaal soms nog in mijn hoofd. Het verdient aandacht van veel lezers. Want het is een prachtig, indrukwekkend boek.
Reactie plaatsen
Reacties