Gozert is de allerbeste vriend van Ties. En dat is maar goed ook, want Ties is de enige die hem kan zien. Alleen heeft Ties Gozert steeds minder nodig…
Gozert heeft het gevoel dat hij soms bijna wordt vergeten en dat gevoel wordt nog sterker als Ties een eigen missie krijgt – een missie die te maken heeft met Huize Hopeloos. De plek waar Gozert het allerongelukkigst ooit was.
Terwijl Gozert het steeds vaker zonder Ties moet stellen, ontdekt hij dat er meer zijn zoals hij. En dat het niet goed met hen gaat als hun mensen geen aandacht meer aan hen besteden. Hoort hij nou wel of niet thuis in deze wereld? (flaptekst)
Het langverwachte slotstuk van de trilogie rondom Gozert, Ties en Luna. Na het eerste boek dat ging over Ties en het tweede deel over Luna gaat Missie afbreken over Gozert. Ergens vroeg ik me af of dat wel interessant kon worden. In de vorige twee delen hebben we al zoveel met Gozert beleefd en hebben we hem echt leren kennen. Wat kan daar nog aan toegevoegd worden? Luna verscheen in 2021 en Gozert in 2020. Met enige vertraging is het derde deel er nu eindelijk. Een prettig idee dat Pieter Koolwijk het boek niet heeft afgeraffeld maar echt de tijd heeft genomen. Resulteert dat ook in een bevredigend einde?
Het boek begint redelijk heftig. Niet qua verhaal, maar wel qua manier van vertellen. Gozert is een hyperactief personage en dat is te merken. Het gaat razendsnel en je hebt geen idee waar dit verhaal heengaat. Het is wel meteen duidelijk dat je de deze trilogie echt helemaal moet lezen, het zijn geen boeken om los te lezen. Ze horen bij elkaar en vullen elkaar aan.
Pieter Koolwijk heeft een erg prettige manier van schrijven. Hij weet precies de juiste woorden te kiezen die passen bij de hoofdpersonages en de situaties. Het is passend bij de leeftijden en passend bij het verhaal.
Het verhaal gaat helemaal de andere kant op dan ik had verwacht. Aan het einde van Gozert word je al flink verrast en dit deel gaat daar prachtig op door. Het geeft de trilogie ineens een emotionele lading zonder dat het zoetsappig wordt. Wel komen er meteen vragen bij mij op. Heeft elk kind iemand zoals Gozert? Of enkel diegenen die het nodig hebben? Niet alles wordt verklaard door Koolwijk en dat is misschien maar goed ook. Sommige dingen wil je als lezer óf zelf bedenken óf helemaal niet weten. Dat omringt het verhaal met een beetje mysterie en zo is het een origineel boek met een originele kijk op dingen als rouwverwerking. Ook is erg mooi hoe Koolwijk De dag der doden opnieuw in het verhaal verwerkt. Zo maken kinderen kennis met een stukje van een andere cultuur.
De illustraties van Linde Faas zijn gewoon perfect. Het past bij het boek, ze weet precies te illustreren wat er wordt omschreven en je blijft uren kijken naar de platen. Het kleurgebruik van Linde Faas is bijzonder vrolijk of juist droevig wanneer het nodig is. Een perfecte aanvulling op het boek.
Ik vind het lastig om precies onder woorden te brengen wat ik vind van dit boek. Dat komt ook doordat ik geen spoilers wil weggeven. Dit is echt een boek om zelf te lezen én te beleven. Tijdens het lezen kwamen er bij mij regelmatig emoties naar boven en stonden de tranen in mijn ogen.
Op de sociale media lees ik veel reacties van mensen die het jammer vinden dat dit het laatste deel is over Gozert en zijn vrienden. Wat mij betreft is het juist goed zo. We hebben drie prachtige boeken met een verhaallijn die nu passend tot een einde komt. Volgens mij is er genoeg verteld over deze personages en zouden meer boeken niet interessant genoeg zijn. De personages zijn opgegroeid en kunnen verder met hun leven. En wanneer wij als lezer toch behoefte hebben aan Gozert? Dan kunnen we lekker opnieuw beginnen in de trilogie. Want volgens mij heb je bij elke keer dat je deze boeken herleest een andere beleving en zul je toch op bepaalde vragen in je hoofd antwoord vinden. Pieter Koolwijk verdiende met Gozert zeker de Gouden Griffel, maar Missie afbreken verdient dezelfde lof. Bedankt Pieter, voor deze fijne trilogie en het delen van jouw fantasie.
Reactie plaatsen
Reacties